Een krantenwijk in Aerdenhout
Op vijftienjarige leeftijd was ik volledig in de ban van iets dat ik heel graag wilde hebben. Ik had mijn zinnen gezet op een brommer. Er moest dus gespaard worden. Bollenpellen lag me niet zo, en dat verdiende te weinig. Een krantenwijk leek me een goede bijverdienste, maar in mijn eigen omgeving werden de kranten en weekbladen al door andere jongens bezorgd. Ik zou dus genoegen moeten nemen met een wijk verder uit de buurt. In Aerdenhout was er nog wel een wijk te krijgen. Want welke jongen van Aerdenhoutse komaf zou een krantenwijk hoeven lopen? In deze typische rijkeluisbuurt hadden opgroeiende kinderen alles al wat hun hartje begeerde.
Kareol – Ingang aan de Van Lennepweg met hek
Het grote nadeel was echter de afstand tussen de huizen. De vrijstaande villa’s en landhuizen hadden veel grond om het huis. Ik ging de kranten fietsend van huis tot huis bezorgen, maar dan nog deed ik enkele uren over de wijk. Het terrein was duinachtig met veel bochten en hellingen. Veel huizen waren zwaar bewaakt door bloeddorstige honden en hadden een wildrooster bij de oprit waar je bij een verkeerde manoeuvre met je voorwiel in vast kwam te zitten. Dat wildrooster was er niet zo zeer voor de herten in de buurt, maar juist voor de hond, dat die niet het terrein af zou lopen. Helaas waren veel brievenbussen enkele meters achter zo’n rooster geplaatst.
De krantenwijk liep van de Westerduinweg tot aan de Vogelezangseweg bij Leyduin. Hemelsbreed van noord tot zuid ruim 3 kilometer. Eén van de lanen waar ik moest bezorgen was de Van Lennepweg. Aan die weg was een adres waar ik niet zo goed raad mee wist. Er stond een statig hek met een groot landgoed erachter. Bij de hoofdingang was het hek gesloten, het terrein lag braak, maar in de verte leek er nog wel bebouwing te staan. Het was weelderig begroeid, er was een compleet bos op het terrein. Op een van de pilaren bij de hoofdingang was een naam te lezen: Kareol. Een eigenaardige naam. Ka-roel vond ik logischer, want dan eindigde het op mijn eigen voornaam. Nee, Ka-re-ol was het.
De eerste weken bracht ik ook daar plichtsgetrouw het gratis weekblad door het tussen de spijlen van het hek te klemmen. Op een gegeven moment werd ik door een man aangesproken die verderop naast het landgoed woonde. Bezorgen had geen zin daar, want het huis was 7 jaar daarvoor afgebroken. Die man bewoonde de chauffeurswoning van Kareol, die wel behouden is gebleven.
In de jaren daarna is de naam Kareol ergens in een verborgen hoek van mijn geheugen gebleven. Aan het landhuis dat er ooit stond had ik geen bewuste herinneringen. Ik was 8 jaar oud toen het werd gesloopt. In mijn vroege jeugd ben ik er wel eens in de buurt geweest, maar kon me er geen voorstelling meer van maken. Onder de mensen die het huis nog kennen leeft de herinnering nog wel. Het gebouw was mysterieus en romantisch. De meningen waren echter verdeeld: je vond het mooi of afschuwelijk.
Kareol was dan ook niet zomaar een huis. De geschiedenis er van is uitermate boeiend. In de volgende artikelen maakt u kennis met de villa die de eigenaardige naam Kareol droeg.